Μεγάλωσα σε μια εποχή που στην Αθήνα υπήρχαν ακόμα χωματόδρομοι, περιβόλια και αλάνες. Τότε, σαν παιδιά περνούσαμε πολλές ξέγνοιαστες ώρες έξω από το σπίτι μας!
Δεν είχαμε πολλά παιχνίδια, μα είχαμε μεγάλες ελευθερίες δράσης. Περνούσαμε τις ελεύθερες ώρες μας, παρέα με άλλα παιδιά, γειτονόπουλα, μαθαίνοντας εμπειρικά τον κόσμο!
"Όταν δίνεις τον λόγο σου, πρέπει πάντα να τον κρατάς! Διαφορετικά όταν μεγαλώσεις δεν θα γίνεις άντρας!" μου είπε ένας φιλαράκος.
"Μα εγώ είμαι κορίτσι, ποτέ δεν θα γίνω άντρας!" απάντησα αμήχανα, αλλά αμέσως το διόρθωσα " Όταν μεγαλώσω, θα γίνω μαμά!"
"Ε, καλά! Δεν πειράζει! Τον λόγο σου όμως πρέπει να τον κρατάς! Διαφορετικά κανείς δεν θα σε θέλει για φίλη του!"
Τα χρόνια πέρασαν οι δρόμοι ασφαλτώθηκαν, οι κήποι και οι αλάνες χτίστηκαν και έγιναν πολυκατοικίες. Οι αρχές μας όμως δεν άλλαξαν εντελώς. Μεγάλωσα, έγινα... μαμά και ακόμα θυμάμαι εκείνα τα χρόνια και εκείνα τα λόγια! Ακόμα και εδώ στο νότιο ημισφαίριο, που διάλεξα να βρεθώ. Εδώ οι φίλοι είναι λιγότεροι και ακόμα πιο πολύτιμοι...
Με το που ήρθαμε ο Κωστής και η Τζέιν μας "αγκάλιασαν". Ο Κωστής Κρητικός, χρόνια πολλά εγκαταστημένος στην Ν Αφρική. Η Τζέιν είναι Ν. Αφρικάνα, αλλά με τα χρόνια έγινε πιο Ελληνίδα από τις Ελληνίδες που ξέρω.
Όμως δεν ήταν τυχερό. Ο Κωστής αρρώστησε. Είχε δυο χρόνια να πάει στην Ελλάδα και τον πλημμύριζε νοσταλγία. Ιδιαίτερα τα καλοκαίρια.
"Να μπορούσα να γυρίσω!"
"Γιαυτό στενοχωριέσαι, Κωστή μου? Μαζί θα πάμε! Θα σε βοηθήσω εγώ!" του υποσχέθηκα.
Δεν κράτησα τον λόγο μου! Ο Κωστής δεν είναι πια μαζί μας! Δεν μπορώ να το διορθώσω, να το αλλάξω.
Και... φοβάμαι ότι κανείς δεν θα με θέλει για φίλη του...