Τρίτη 26 Ιουλίου 2011

Να κρατάς τον λόγο σου...

Μεγάλωσα σε μια εποχή που στην Αθήνα υπήρχαν ακόμα χωματόδρομοι, περιβόλια και αλάνες. Τότε, σαν παιδιά περνούσαμε πολλές ξέγνοιαστες ώρες έξω από το σπίτι μας! 
Δεν είχαμε πολλά παιχνίδια, μα είχαμε μεγάλες ελευθερίες δράσης. Περνούσαμε τις ελεύθερες ώρες μας, παρέα με άλλα παιδιά, γειτονόπουλα, μαθαίνοντας εμπειρικά τον κόσμο!

"Όταν δίνεις τον λόγο σου, πρέπει πάντα να τον κρατάς! Διαφορετικά όταν μεγαλώσεις δεν θα γίνεις άντρας!" μου είπε ένας φιλαράκος.
"Μα εγώ είμαι κορίτσι, ποτέ δεν θα γίνω άντρας!" απάντησα αμήχανα, αλλά αμέσως το διόρθωσα " Όταν μεγαλώσω, θα γίνω μαμά!"
"Ε, καλά! Δεν πειράζει! Τον λόγο σου όμως πρέπει να τον κρατάς! Διαφορετικά κανείς δεν θα σε θέλει για φίλη του!"


Τα χρόνια πέρασαν οι δρόμοι ασφαλτώθηκαν, οι κήποι και οι αλάνες χτίστηκαν και έγιναν πολυκατοικίες. Οι αρχές μας όμως δεν άλλαξαν εντελώς. Μεγάλωσα, έγινα... μαμά και ακόμα θυμάμαι εκείνα τα χρόνια και εκείνα τα λόγια! Ακόμα και εδώ στο νότιο ημισφαίριο, που διάλεξα να βρεθώ. Εδώ οι φίλοι είναι λιγότεροι και ακόμα πιο πολύτιμοι...


Με το που ήρθαμε ο Κωστής και η Τζέιν μας "αγκάλιασαν". Ο Κωστής Κρητικός, χρόνια πολλά εγκαταστημένος στην Ν Αφρική. Η Τζέιν είναι Ν. Αφρικάνα, αλλά με τα χρόνια έγινε πιο Ελληνίδα από τις Ελληνίδες που ξέρω.


Όμως δεν ήταν τυχερό. Ο Κωστής αρρώστησε. Είχε δυο χρόνια να πάει στην Ελλάδα και τον πλημμύριζε νοσταλγία. Ιδιαίτερα τα καλοκαίρια. 
"Να μπορούσα να γυρίσω!"
"Γιαυτό στενοχωριέσαι, Κωστή μου? Μαζί θα πάμε! Θα σε βοηθήσω εγώ!" του υποσχέθηκα.


Δεν κράτησα τον λόγο μου! Ο Κωστής δεν είναι πια μαζί μας! Δεν μπορώ να το διορθώσω, να το αλλάξω. 
Και... φοβάμαι ότι κανείς δεν θα με θέλει για φίλη του...


Τετάρτη 20 Ιουλίου 2011

Μας χαρίζουν, χαρίζουμε, προσθέτουμε, παίζουμε οικολογικά!

 καλή μου φίλη η Ερμιόνη από το υπέροχο μπλογκ της The one with all the Tastes με τίμησε με ένα βραβείο που έφτασε από την Ιταλία, το Aspassocon Blue! 

Χάρηκα ιδιαίτερα που με σκέφτηκε! Τελευταία που την παρακολουθώ απολαμβάνω τις συνταγές που ανεβάζει στο μπλογκ της, γιατί είναι ανάλαφρες και πολύ μου αρέσουν! 

Δεν ξέρω τι σημασία έχει αυτό το βραβείο, αυτό που ξέρω είναι ότι πρέπει με την σειρά μου να το προσφέρω σε 10 μπλογκ! 

Πάντα στο σημείο αυτό έχω δυσκολία! Θέλω να το χαρίσω σε όλους τους φίλους και τις φίλες που καθημερινά επικοινωνούμε και ανταλλάσσουμε ιδέες απόψεις και σχόλια! Επειδή όμως είμαστε πολλοί έκανα μια κλήρωση άτυπη, αφού πριν είχα εξαιρέσει τα μπλογκ που ήξερα ότι το είχαν ήδη πάρει! (Ελπίζω να μην έκανα λάθη!)
Και το αποτέλεσμα είναι:

  1. Στην Crispy για το ιδιαίτερο μπλογκ της as crisp as it gets!
  2. Στο γλυκό Μανταρινάκι για την δροσιά που μας προσφέρει!
  3. Στην αγαπημένη μου Έφη, την μάνα... του λόχου για τις όμορφες προτάσεις της!
  4. Στο ξεχωριστό Σπιρτόκουτο για το άρωμα γυναίκας που μοσχοβολά!
  5. Στις καινούργιες φίλες Θεανώ, Λίτσα Δήμητρα και Σοφία Ζ για το κατηγορηματικό Να λείπει το βύσσινο που μόνο γλύκα έχει!
  6. Στην Ειρήνη  που παρουσιάζει υπέροχα όσα ετοιμάζει στο food4peace!
  7. Στην Jenny για το ονειρικό ημερολόγιο My Kitchen Diary που μας ταξιδεύει!
  8. Στην Λένα που παρουσιάζει τα πανέμορφα στολίδια της στο μπλογκ της Διάφορα καλούδια
  9. Στην Μπέττυ που μας μαγεύει με τις δημιουργίες της στο Anthivolon
  10. Στην Βαλεντίνα που μας μεταφέρει "Στον δικό μου υπέροχο κόσμογια να ονειρευόμαστε τα χαρούμενα κοσμήματα που φτιάχνει!

Και πάλι το λέω κάθε διάκριση αξίζει σε όλη την παρέα που καθημερινά τα λέμε!

Αφού μας χάρισαν και χαρίσαμε, ας προσθέσουμε κάτι για να αλλάξει κάτι... που ήταν αδιάφορο!

Θα ήθελα να σας δείξω πως άλλαξα ένα απλό, αδιάφορο θα έλεγα T shirt σε κάτι πιο μοναδικό.
Για την αλλαγή χρησιμοποίησα ένα απλό μπλε σκούρο T shirt, υφάσματα που μου είχαν περισσέψει από κάποια άλλη κατασκευή και λίγες χάντρες.

Έκοψα με τα υφάσματα κυκλικούς δίσκους διαφορετικής διαμέτρου. 
Έπιασα 3 υφασμάτινους δίσκους μαζί και τους στερέωσα στο κέντρο με κλωστή, τσακίζοντας λίγο τα υφασματάκια. Με τον τρόπο αυτό έκανα κάτι σαν "λουλούδι". Συνολικά έκανα 6 τέτοια λουλουδάκια. Στερέωσα κάθε λουλούδι με μια χάντρα στο κέντρο πάνω στο T shirt σε διάφορες θέσεις.



 Έκοψα και ένα ασύμμετρο λουλούδι που το απλικάρισα στο T shirt με ζικ ζακ. 


Συμπλήρωση 21.7.2011
H Γιαγιά Αντιγόνη μου ζήτησε να της εξηγήσω πώς γίνεται το λουλούδι. Το πιο κατανοητό είναι με φωτογραφίες βήμα βήμα!


Οι υφασμάτινοι δίσκοι μπορεί να είναι 1 ή 2 ή περισσότεροι. Είναι καλύτερο να είναι άνισοι. Να τοποθετηθεί ο μεγάλος κάτω και πάνω του ο μικρότερος. Εδώ τους έχω κάνει σχεδόν ίσους. Στη μπλούζα έχω βάλει 3 άνισους.

Περνάω την κλωστή στην εξωτερική μεριά και κάνω μερικές βελονιές - πονταρισιές. Με αυτό το τρόπο το "λουλούδι" αποκτά όγκο ανάγλυφο.


Γυρίζω την κλωστή στο εσωτερικό του "λουλουδιού".


Περνάω την χάντρα στο κέντρο.


Γυρίζω την κλωστή στο εξωτερικό του "λουλουδιού" και είναι έτοιμο να στερεωθεί στο μπλουζάκι. Νομίζω ότι τώρα είναι αναλυτικός ο τρόπος που το έκανα :))



Με ελάχιστη προσπάθεια το T shirt έγινε ξεχωριστό! Και για την αξία του ας μην αναφερθούμε... Είναι πολύ οικονομική! Βαρέθηκα να πληρώνω φύκια για μεταξωτές κορδέλες...
Τώρα ψάχνω ιδέες για να επέμβω σε ένα λευκό T shirt ....



Για το τέλος σας έχω μουσική!

 Απολαύστε την Αρετούσα σε ποίηση του Βιτσέντζου Κορνάρου



Δευτέρα 18 Ιουλίου 2011

Καλοκαιρινό βραχιολάκι!




Τις τελευταίες μέρες έχω αρχίσει ξανά να φτιάχνω διάφορα! Έφτιαξα κάτι κοσμηματάκια, ράβω, όλο με κάτι ασχολούμαι! Τελευταία έφτιαξα ένα κολιέ και ένα βραχιολάκι. 
Το κολιέ είναι ίδιο σχεδόν με ένα παλιότερο σχέδιο που σας έχω παρουσιάσει. Είναι φτιαγμένο με πέτρες τουρκουάζ και λάβα. Από το κολιέ μου περίσσεψαν λίγες πέτρες που τις αξιοποίησα για να φτιάξω ένα καλοκαιρινό βραχιόλι μαζί με πέρλες, μια ασημένια πεταλούδα και ασημένιες χάντρες.


Για να δέσω το βραχιόλι χρησιμοποίησα μεταξωτή κλωστή με κόμπους ανάμεσα στις πέτρες-χάντρες.  Πώς γίνονται οι κόμποι μπορείτε να δείτε εδώ!


Παρατηρώντας έτοιμα κοσμήματα είδα ότι η κλωστή στο κούμπωμα καλύπτεται από ένα μεταλλικό σπιράλ. Ρωτώντας έμαθα ότι είναι χορδή! Κάποτε τις φορούσαν τα κοριτσάκια σαν λεπτά βραχιολάκια. Πήρα λοιπόν χορδή σε ασημί χρώμα, έκοψα ένα μικρό κομμάτι και πέρασα την μεταξωτή κλωστή μέσα και διαμόρφωσα το κούμπωμα. Αν ανοίξετε την παρακάτω φωτογραφία θα δείτε το αποτέλεσμα!


Για να τελειώσει αυτό το βραχιολάκι το διέλυσα και το ξανά-έδεσα τρεις φορές!
Την πρώτη φορά είχα πρόβλημα με την σύνθεση. Είχα βάλει μόνο πέτρες τουρκουάζ και πέρλες, ήταν φαρδύ (πολλές πέτρες) και δεν μου άρεσε ιδιαίτερα.


Την δεύτερη φορά δούλεψα περισσότερο την σύνθεση. Αφαίρεσα πέτρες, έβαλα τα ασημένια στοιχεία, αλλά... δεν έκανα καλά το τελείωμα!


Οι φωτογραφίες που βλέπετε είναι από την δεύτερη προσπάθειά μου.


 Με την τρίτη φορά έγινε πολύ καλύτερο στις λεπτομέρειες!


Ελπίζω να αρέσει στην κόρη μου την Φ. για την οποία το προορίζω!


Να σας δείξω και το κολιέ που έφτιαξα για την φίλη μου, την Β., που είχε δει αυτό που είχα φτιάξει και της άρεσε πολύ!




Εύχομαι να είσαστε καλά, να περνάτε καλά και να μην υποφέρετε από την ζέστη !

Δευτέρα 11 Ιουλίου 2011

Τελευταίος Σταθμός.

Δεν ξέρω τι είναι αυτό που σήμερα με έκανε να θελήσω να αναρτήσω αυτό το ποίημα του Σεφέρη. Ξύπνησα με τον στοίχο "ο άνθρωπος είναι μαλακός, ένα δεμάτι χόρτο" στο μυαλό μου και έψαξα να βρω ολόκληρο το ποίημα.Γράφτηκε το 1944 τότε που τελείωσε ο 2ος Παγκόσμιος Πόλεμος και πριν τα Δεκεμβριανά.
Ο συνειρμός μάλλον οφείλεται στις προσπάθειες μου να διαβάσω Ελληνική Ιστορία...
Όσο για τις φωτογραφίες των λουλουδιών, απλά τις έβαλα για να ελαφρύνουν την σελίδα...

Λίγες οι νύχτες με φεγγάρι που μ' αρέσαν.


Τ' αλφαβητάρι των άστρων που συλλαβίζεις
όπως το φέρει ο κόπος της τελειωμένης μέρας
και βγάζεις άλλα νοήματα κι άλλες ελπίδες,
πιο καθαρά μπορείς να το διαβάσεις.
Τώρα που κάθομαι άνεργος και λογαριάζω
λίγα φεγγάρια απόμειναν στη μνήμη, νησιά, χρώμα θλιμμένης Παναγίας, αργά στη χάση
ή φεγγαρόφωτα σε πολιτείες του βοριά
ρίχνοντας κάποτε σε ταραγμένους δρόμους
ποταμούς και μέλη ανθρώπων
βαριά μια νάρκη.
Κι όμως χτες βράδυ εδώ,σε τούτη τη στερνή μας σκάλα
όπου προσμένουμε την ώρα της επιστροφής μας να χαράξει
σαν ένα χρέος παλιό,μονέδα που έμεινε για χρόνια στην κάσα ενός φιλάργυρου,
και τέλος ήρθε η στιγμή της πλερωμής
κι ακούγονται νομίσματα να πέφτουν πάνω στο τραπέζι
σε τούτο το τυρρηνικό χωριό, πίσω από τη θάλασσα του Σαλέρνο
πίσω από τα λιμάνια του γυρισμού,
στην άκρη μιας φθινοπωρινής μπόρας,
το φεγγάρι ξεπέρασε τα σύννεφα,
και γίναν τα σπίτια στην αντίπερα πλαγιά από σμάλτο.
Σιωπές αγαπημένες της σελήνης.
Είναι κι αυτός ένας ειρμός της σκέψης,
ένας τρόπος ν' αρχίσεις να μιλάς για πράγματα που ομολογείς δύσκολα,
σε ώρες όπου δε βαστάς, σε φίλο που ξέφυγε κρυφά
και φέρνει μαντάτα από το σπίτι κι από τους συντρόφους,
και βιάζεσαι ν' ανοίξεις τη καρδιά σου
μη σε προλάβει η ξενιτιά και τον αλλάξει.




Ερχόμαστε απ' την Αραπιά, την Αίγυπτο, την Παλαιστίνη, τη Συρία,
το κρατίδιο της Κομμαγηνής που 'σβησε σαν το μικρό λυχνάρι,
πολλές φορές γυρίζει στο μυαλό μας,
και πολιτείες μεγάλες, που έζησαν χιλιάδες χρόνια
κι έπειτα απόμειναν τόπος βοσκής για τις γκαμούζες,
χωράφια για ζαχαροκάλαμα και καλαμπόκια.
Ερχόμαστε απ' την άμμο της έρημος απ' τις θάλασσες του Πρωτέα,
ψυχές μαραγκιασμένες από δημόσιες αμαρτίες,
καθένας κι ένα αξίωμα, σαν το πουλί μες στο κλουβί του.
Το βροχερό φθινόπωρο σ' αυτή τη γούβα
κακοφορμίζει την πληγή του καθενός μας
ή αυτό που θα 'λεγες αλλιώς, νέμεση, μοίρα,
ή μοναχά κακές συνήθειες, δόλο και απάτη,
ή ακόμη ιδιοτέλεια να καρπωθείς το αίμα των άλλων.
Εύκολα τρίβεται ο άνθρωπος μες στους πολέμους,
ο άνθρωπος είναι μαλακός, ένα δεμάτι χόρτο
χείλια και δάχτυλα που λαχταρούν ένα άσπρο στήθος
μάτια που μισοκλείνουν στο λαμπύρισμα της μέρας
και πόδια που θα τρέχανε, κι ας είναι τόσο κουρασμένα,
στο παραμικρό σφύριγμα του κέρδους.
Ο άνθρωπος είναι μαλακός και διψασμένος σαν το χόρτο,
άπληστος σαν το χόρτο, ρίζες τα νεύρα του κι απλώνουν
σαν έρθει ο θέρος προτιμά να σφυρίξουν τα δρεπάνια στ' άλλο χωράφι,
σαν έρθει ο θέρος άλλοι φωνάζουνε για να ξορκίσουν το δαιμονικό,
άλλοι μπερδεύουνται μες στ' αγαθά τους,
άλλοι ρητορεύουν.
Αλλά τα ξόρκια, τ' αγαθά, τις ρητορείες,
σαν είναι οι ζωντανοί μακριά, τι θα τα κάνεις;
Μήπως ο άνθρωπος είναι άλλο πράγμα;
Μην είναι αυτό που μεταδίνει τη ζωή;
Καιρός του σπείρειν, καιρός του θερίζειν.




Πάλι τα ίδια και τα ίδια, θα μου πεις, φίλε.
Όμως τη σκέψη του πρόσφυγα, τη σκέψη του αιχμάλωτου,
τη σκέψη του ανθρώπου σαν κατάντησε κι αυτός πραμάτεια
δοκίμασε να την αλλάξεις, δεν μπορείς.
Ίσως και να 'θελε να μείνει βασιλιάς ανθρωποφάγων
ξοδεύοντας δυνάμεις που κανείς δεν αγοράζει,
να σεργιανά μέσα σε κάμπους αγαπάνθων
ν' ακούει τα τουμπελέκια κάτω απ' το δέντρο του μπαμπού,
καθώς χορεύουν οι αυλικοί με τερατώδεις προσωπίδες.
Όμως ο τόπος που τον πελεκούν και που τον καίνε σαν το πεύκο,
και τον βλέπεις
είτε στο σκοτεινό βαγόνι, χωρίς νερό, σπασμένα τζάμια,νύχτες και νύχτες
είτε στο πυρωμένο πλοίο που θα βουλιάξει καθώς το δείχνουν οι στατιστικές,
ετούτα ρίζωσαν μες στο μυαλό και δεν αλλάζουν
ετούτα φύτεψαν εικόνες ίδιες με τα δέντρα εκείνα
που ρίχνουν τα κλωνάρια τους μες στα παρθένα δάση
κι αυτά καρφώνουνται στο χώμα και ξαναφυτρώνουν
ρίχνουν κλωνάρια και ξαναφυτρώνουν δρασκελώντας
λεύγες και λεύγες
ένα παρθένο δάσος σκοτωμένων φίλων το μυαλό μας.
Κι αν σου μιλώ με παραμύθια και παραβολές
είναι γιατί τ' ακούς γλυκότερα, κι η φρίκη
δεν κουβεντιάζεται, γιατί είναι ζωντανή,
γιατί είναι αμίλητη και προχωράει
στάζει τη μέρα, στάζει στον ύπνο
μνησιπήμων πόνος.
Να μιλήσω για ήρωες, να μιλήσω για ήρωες:
ο Μιχάλης που έφυγε μ' ανοιχτές πληγές απ' το νοσοκομείο
ίσως μιλούσε για ήρωες όταν, τη νύχτα εκείνη
που έσερνε το ποδάρι του μες στη συσκοτισμένη πολιτεία,
ούρλιαζε ψηλαφώντας τον πόνο μας. "Στα σκοτεινά
πηγαίνουμε, στα σκοτεινά προχωρούμε..."
Οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά


Λίγες οι νύχτες με φεγγάρι που μ' αρέσουν.

Γιώργος Σεφέρης, Cava dei Tirreni, 5 Οκτωβρίου '44

Αν έχετε χρόνο και διάθεση ακούστε να το διαβάζει ο ίδιος ο ποιητής!

Κυριακή 10 Ιουλίου 2011

Ηλιοβασίλεμα

Ηλιοβασίλεμα στον ποταμό Chobe στην Botswana. Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη πριν ξεκινήσω αυτό το μπλογκ, το 2008, σε μια ονειρεμένη εκδρομή.
Από την ίδια σειρά φωτογραφιών, όπως είναι φανερό, προέρχεται και η φωτογραφία που έχω για avatar. Τα κόκκινα ηλιοβασιλέματα με γεμίζουν ζεστασιά και αισιοδοξία για την μέρα που θα ξημερώσει!


Η φωτογραφία αποτελεί την συμμετοχή μου στον διαγωνισμό της νεραϊδοπαρμένης apinkdreamer με θέμα τον ήλιο!