Κοράλλι και turquoise

Τον τελευταίο καιρό δεν ασχολούμαι ιδιαίτερα με κατασκευές και δημιουργικά θέματα. Δεν φωτογραφίζω, δεν διαβάζω λογοτεχνία, στα κλεφτά έρχομαι να διαβάσω τα μπλογκ σας και να πω μια καλημέρα... Με το ζόρι μαγειρεύω το φαγητό, γιατί δεν έχω περιθώριο να κάνω διαφορετικά... Γενικά δεν έχω κέφια... Όμως μια επίσκεψη στο μαγαζί με τους ημιπολύτιμους λίθους, μου άνοιξε την όρεξη... Αγόρασα μια σειρά κοράλλια, όχι πολύ επεξεργασμένα, σε ένα υπέροχο κόκκινο χρώμα και μερικές πέτρες turquoise, για να φτιάξω ένα κολιέ δώρο στην Κατερίνα μου. Για να θυμάται πόσο ωραία περάσαμε τις μέρες που ήρθε στην Ν. Αφρική! Η Κατερίνα ντύνεται μοντέρνα, εντυπωσιακά, με υπέροχα χρώματα και φοράει κοσμήματα διαλεγμένα με ξεχωριστό γούστο. Έχει όμως αλλεργίες στα μέταλλα και χρειάζεται προσοχή σε κουμπώματα, αλυσίδες κλπ. Σκέφτηκα λοιπόν να μη βάλω τέτοια "επικίνδυνα" αντικείμενα και να βρω μια λύση με κορδέλα και πέτρες! Άλλωστε αν δεν συμπληρωθεί η σύνθεση με κάτι πιο ελαφρύ (πχ κορδέλα, αλυσίδα, δέρμα), και μπουν μόνο πέτρες, το τελικό αποτέλεσμα είναι τόσο βαρύ (σε κιλά), που δεν φοριέται! Έφτιαξα στην άκρη του κολιέ δυο κρίκους με μικρότερα κοράλλια και εκεί έδεσα την κόκκινη κορδέλα με τον τρόπο που βλέπετε! Με μια θηλιά στην μια άκρη και έναν φιόγκο στην άλλη!

Αφού οι χάντρες έμειναν λίγη ώρα στην βάση, που σας έχω δείξει άλλες φορές, κατέληξα σε μια λίγο ασύμμετρη σύνθεση, βάζοντας τις πέτρες turquoise ασύμμετρα!

Τελικά έφτιαξα το κολιέ που βλέπετε! Πέστε μου την γνώμη σας! Σας αρέσει?

Πουγκιά με προσούτο και μους καπνιστής μελιτζάνας

Ένα ορεκτικό που λατρεύουν τα παιδιά μου και απολαμβάνουμε με τους φίλους μας είναι τα πουγκιά με προσούτο και μους καπνιστής μελιτζάνας! Μου τα έμαθε η νύφη μου!

Είναι πολύ απλά στην προετοιμασία τους. Για κάθε πουγκί χρειάζεται μια φέτα λεπτοκομμένη από προσούτο (prosciutto ή Parma Ham). Για την γέμιση χρειάζεται μια κουταλιά του γλυκού πουρέ μελιτζάνας ψημένης στα κάρβουνα (ή στο φούρνο), που να έχει καεί λίγο, για να πάρει την υπέροχη καπνιστή μυρωδιά.

Τον πουρέ της μελιτζάνας τον ανακατεύω με λίγο στραγγιστό γιαούρτι και συμπληρώνω το απαραίτητο αλατοπίπερο και καπνιστή πάπρικα! Αν δεν έχω καθόλου χρόνο ή διάθεση να ετοιμάσω την γέμιση, αγοράζω έτοιμη μελιτζανοσαλάτα (όχι αυτή με την μαγιονέζα που την θεωρώ ανοσιούργημα)!

Κλείνω το προσούτο και φτιάχνω μικρά πουγκιά-μπουκίτσες ιδανικές για να σερβιριστούν σαν κρύο ορεκτικό, συνοδευμένες από ένα δροσερό λευκό πόρτο!

Δοκιμάστε τα πουγκιά με το προσούτο είναι υπέροχα!

Τάρτα με μεθυσμένα δαμάσκηνα...

Λατρεύω τις τάρτες ! Μου αρέσει η ανάλαφρη υφή τους και η ελαφριά γλυκύτητα τους! Είναι το τέλειο συμπλήρωμα σε έναν αχνιστό καφέ ή ένα αρωματικό τσάι! Το κακό τους είναι ότι κρύβουν μέσα τους αρκετά λιπαρά! Για τον λόγο αυτό καλό είναι να τις μοιραζόμαστε με φίλους, ώστε να απολαμβάνουμε ένα κομματάκι που είναι κάπως πιο αβλαβές!
 Έφτιαξα πρόσφατα μια τάρτα με μεθυσμένα δαμάσκηνα για να την προσφέρω σε φίλους! Είναι πολύ γευστική και είπα να σας την παρουσιάσω! Για να πετύχω την βάση της τάρτας χρειάστηκε κάποια...προϋπηρεσία χρόνων! Διάβασα και εκτέλεσα άπειρες συνταγές για να πετύχω την τριφτή ζύμη (Shortcrust Pastry ή pâte brisée). Η ζύμη αυτή έχει αναλογία αλεύρι προς βούτυρο τουλάχιστον 2:1 και μπορεί να φτιάξει μια βάση για τάρτα που δεν φουσκώνει ιδιαίτερα, αλλά τρίβεται εύκολα! Το αλεύρι που χρησιμοποιούμε δεν πρέπει να είναι πολύ σκληρό. Καλύτερα να το κοσκινίζουμε μαζί με το αλάτι και την άχνη, για να έχει περισσότερο αέρα μέσα του. Το βούτυρο δεν πρέπει να είναι πολύ παγωμένο, αλλά ούτε και σε θερμοκρασία δωματίου, γιατί τότε δουλεύεται πιο δύσκολα και τελικά θα πετύχουμε το αντίθετο από αυτό που θέλουμε: θα ζεσταθεί από την προσπάθεια και θα κολλήσει στο αλεύρι. Επίσης δεν χρειάζεται να διαλυθεί εντελώς στο αλεύρι. Αν παραμείνουν μικρά κομματάκια βουτύρου στο αλεύρι, η ζύμη θα είναι πιο τριφτή όταν ψηθεί. Η θερμοκρασία του ζυμαριού, όπως είπαμε πρέπει να παραμένει χαμηλή, ώστε το βούτυρο να μη λιώνει εντελώς μέσα στο αλεύρι. Καλό είναι τα χέρια μας να είναι κρύα όταν ετοιμάζουμε την ζύμη. Όπως παγωμένο πρέπει να είναι και το νερό που βάζουμε. Σε πολλές συνταγές αντί για νερό βάζουν μπράντυ. Επειδή η τάρτα μου είχε αλκοόλ στην κρέμα, είπα να μη το παρακάνω! Πρέπει να προσέξουμε να μη ζυμώνουμε πολύ τη ζύμη, για να μη δημιουργούνται δεσμοί γλουτένης, που σφίγγουν την βάση της τάρτας. Αφού ενώσουν τα υλικά της ζύμης να αφήνουμε το ζυμάρι στο ψυγείο για να ξεκουράζεται, δηλ. να χαλαρώνουν οι δεσμοί της γλουτένης που έχουν δημιουργηθεί. Ταυτόχρονα στο ψυγείο παγώνει ξανά το βούτυρο, ώστε όταν ψηθεί η βάση να δημιουργούνται επίπεδα στο ψημένο ζυμάρι, σαν πολλά φύλλα.
Επειδή προτιμώ οι τάρτες να είναι λίγο άγλυκες δεν βάζω ζάχαρη στην ζύμη τους. Όμως αυτό είναι θέμα γούστου! Πολλοί δεν βάζουν καν αυγό στην βάση, ή βάζουν μόνο τον κρόκο. Εγώ χρησιμοποιώ αυγό για να δένει το ζυμάρι, χωρίς ζύμωμα.
Ας δούμε την συνταγή:
Για την ζύμη
 220 g αλεύρι για όλες τις χρήσεις
110 g βούτυρο ή μαργαρίνη
1 αυγό μια πρέζα αλάτι προαιρετικά
2 κουταλιές ζάχαρη άχνη
2-3 κουταλιές παγωμένο νερό
  Για την γέμιση
 60ml λικέρ cointreau
250 g αποξηραμένα δαμάσκηνα, χωρίς κουκούτσι
100 g ζάχαρη
1 αυγό
2 κρόκους αυγών.
 βανίλια
250 ml κρέμα γάλακτος
ξύσμα ενός πορτοκαλιού

 Ξεκινάμε με την ζύμη. Ανακατεύουμε το αλεύρι, το αλάτι, την ζάχαρη και τα κοσκινίζουμε. Τρίβουμε γρήγορα το μείγμα αυτό με το βούτυρο με τα δάκτυλα. Στόχος μας είναι να ανακατευτούν τα υλικά, χωρίς να ζεσταθεί πολύ το βούτυρο. Το μείγμα γίνεται σαν ψίχουλα ψωμιού. Φτιάχνουμε με τα "ψίχουλα" ένα βουναλάκι, δημιουργούμε μια τρύπα στην κορυφή και εκεί ρίχνουμε τα υγρά υλικά, δηλ το αυγό και αν χρειαστεί προσθέτουμε λίγο νερό κουταλιά κουταλιά. Ενσωματώνουμε τα υλικά σε μια ζύμη. Δεν παραζυμώνουμε! Απλά ενώνουμε τα υλικά προσπαθώντας να παραμείνουν κρύα! Αφήνουμε την ζύμη τουλάχιστον 1 ώρα στο ψυγείο, να ξεκουραστεί τυλιγμένη σε μεμβράνη ή πετσέτα. Όταν έρθει η ώρα να την βάλουμε στην φόρμα, την βγάζουμε από το ψυγείο και την αφήνουμε να πάρει θερμοκρασία δωματίου.

Με την βοήθεια του πλάστη ανοίγουμε χοντρό φύλλο διαμέτρου 25 εκατοστών περίπου. Ξεκολλάμε το φύλλο από την επιφάνεια εργασίας και πάντα με την βοήθεια του πλάστη τοποθετούμε το φύλλο στην ταρτιέρα.

Διαμορφώνουμε τις πλευρές της τάρτας. Βάζουμε την ζύμη στο ψυγείο για 30 λεπτά να κρυώσει ξανά η ζύμη. Αν κρυώσει η ζύμη μαζεύει λιγότερο κατά το ψήσιμο. Την τρυπάμε με πιρούνι στην βάση και τα πλάγια για να μη φουσκώσει στο ψήσιμο.

Στρώνουμε στην βάση ένα χαρτί και γεμίζουμε την τάρτα με κάποιος βάρος (κεραμικές μπίλιες, ή φασόλια ή ρύζι) και ψήνουμε την τάρτα στους 180 βαθμούς για 15 λεπτά. Βγάζουμε το χαρτί με το βάρος και ψήνουμε άλλα 10-15 λεπτά την τάρτα άδεια, να πάρει ελαφρά χρώμα.

Ετοιμάζουμε την γέμιση.

Βράζουμε σε μικρό κατσαρολάκι τα δαμάσκηνα με το λικέρ για 2-3 λεπτά. Στραγγίζουμε τα δαμάσκηνα και κρατάμε το λικέρ. Τοποθετούμε κυκλικά τα δαμάσκηνα στην μισοψημένη βάση της τάρτας.

Με το μίξερ χτυπάμε το λικέρ, την ζάχαρη, το αυγό και τους κρόκους με την βανίλια να διαλυθεί η ζάχαρη. Προσθέτουμε την κρέμα και το ξύσμα πορτοκαλιού και ρίχνουμε το μείγμα στην βάση. Αν έχουμε χρόνο στην διάθεσή μας, αφήνουμε το μείγμα να σταθεί για να μην έχει φουσκάλες στην επιφάνεια. Εγώ βιαζόμουν και κακώς δεν έδωσα σημασία....

Ψήνουμε το γλυκό στους 190 βαθμούς για 25-30 λεπτά, μέχρι να σταθεροποιηθεί η γέμιση.

Έτοιμη η τάρτα! Τρώγεται κρύα με μια μπάλα παγωτό βανίλια ή και χωρίς!

Το μόνο που είναι απαραίτητο, είναι καλή παρέα για να την μοιραστείτε και να την απολαύσετε σε μικρότερη δόση και με λιγότερες τύψεις!

Νύχτα μεσοκαλόκαιρου

Δέχτηκα από την Pink Dreamer από το http://apinkdreamer.blogspot.com/ μια ιδιαίτερα μαγική πρόσκληση! Γράφει η πρόσκληση: Έχεις κάποιο μυστικό όνειρο ή σχέδιο; Η νύχτα του μεσοκαλόκαιρου (17 Ιουλίου) θα είναι η νύχτα των μυστικών σου ονείρων! Είναι η τέλεια στιγμή να τα κάνεις πραγματικότητα ! Λοιπόν, έφτασε η ώρα να δείξεις και να εκφράσεις ό,τι έκρυβες καλά μέσα σου! Αυτή τη νύχτα, φτιάξε ή δημιούργησε ότι επιθυμείς ( μπορεί να είναι μια χειροτενία, μια ζωγραφιά, μια ιστορία που έγραψες ,μια όμορφη εικόνα που βρήκες, μια φωτογραφία που τράβηξες, ένα δωμάτιο που πρόσφατα διακόσμησες,ένα νόστιμο φαγητό που μαγείρεψες,ή απλά μια ευχή που θέλεις να πραγματοποιηθεί,κλπ) και κάνε μια ανάρτηση γι'αυτο στο μπλογκ σου! Θα υπάρχει μαγεία σε όλη την Μπλογκοχώρα εκείνο το βράδυ!!! Απλά, πάρε το παραπάνω εικονίδιο και βάλε το στο μπλογκ σου και κάνε ένα σχόλιο στο μπλογκ σου!
Θα μου πείτε δεν ζεις σε νύχτα μεσοκαλόκαιρου... Εδώ είναι χειμών βαρύς! Τι σημασία έχει! Ίσως είναι η ευκαιρία του παραμυθιού!
Η συμμετοχή μου είναι μια ανάρτηση με έναν εκφραστικό κύκνο, που φωτογράφισα σε μια ονειρική εκδρομή κοντά στις Άλπεις!

Μακάρι λίγη χρυσόσκονη να φωτίσει την ζωή μας!

Λαζάνια με κολοκύθα!

Η Αλεξάνδρα είχε αναρτήσει στο μπλογκ της, το γλυκό... από σπίτι, μια ωραιότατη συνταγή για Λαζάνια με Kολοκυθάκια! Έχει έναν ωραίο συνδυασμό λαχανικών, αρωματικών χόρτων με πάστα, που μου φάνηκε ιδιαίτερα ελκυστικός! Αποφάσισα να τα φτιάξω!

Πήγα λοιπόν στο σούπερ μάρκετ για τις σχετικές προμήθειες...
Υπάρχουν μέρες που όλα έρχονται κάπως ανάποδα. Η χθεσινή ήταν τέτοια! Ίσως έφτεγε ότι ήταν Τρίτη και 13... Από την πρώτη στιγμή άρχισαν οι μικρο-αναποδιές!
Σε ένα πελώριο σούπερ μάρκετ, που υπάρχει ότι βάλει ο νους του καταναλωτή, είδα ότι υπήρχε μόνο ένα κουτί λαζάνια στο ράφι και αυτό σε κακή κατάσταση... Σχισμένη η χάρτινη συσκευασία, μισοσπασμένα τα φύλλα... Δεν ήταν για να μπουν σε φαγητό μας...

"Σιγά το πρόβλημα" σκέφτηκα "θα φτιάξω λαζάνια home made"! Που να φανταστώ την συνέχεια... Έψαξα για κολοκυθάκια... Δεν έβρισκα εκεί που συνήθως τα βρίσκω. Όμως σε μια άλλη θέση κάτι πήρε το μάτι μου! Η συσκευασία τους μου φάνηκε κάπως διαφορετική, αλλά δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία. Διάβασα ότι ήταν εισαγωγής (πληροφορία που δεν μου άρεσε), αλλά μόνο αυτά είχε! Έριξα 1 κιλό στο καλάθι μου και συνέχισα.

Αγόρασα και όλα τα άλλα που χρειαζόμουν και βιαστικά πήγα να φύγω! Πλησίασα στο ταμείο να πληρώσω και τότε διάβασα καλά τι έγραφαν στη συσκευασία τους αυτά που είχα πάρει για... κολοκυθάκια: cucumber! Ήταν αγγουράκια και όχι κολοκυθάκια... Στραβωμάρα! Βέβαια και πάλι σκέφτηκα θετικά!

"Πάλι καλά που το είδα έστω και την τελευταία στιγμή και δεν τα αγόρασα!" Τι θα τα έκανα 1 κιλό αγγουράκια? Όμως πως θα έκανα τα λαζάνια, χωρίς κολοκυθάκια?

"Που θα πάει, θα βρω αλλού! Σιγά το πράγμα!" σκέφτηκα!

Πήγα σε άλλο μανάβικο, σε άλλο σούπερ μάρκετ, σε άλλο εμπορικό κέντρο, πουθενά κολοκυθάκια! Είδα την αναποδιά ξανά θετικά, σαν ευκαιρία για μια ακόμα αλλαγή στην συνταγή της Αλεξάνδρας! Αντί για κολοκυθάκια θα έβαζα κολοκύθα! Πήρα λοιπόν κίτρινη κολοκύθα, την καθάρισα, την έτριψα και χρησιμοποίησα την νοστιμότατη κίτρινη σάρκα της, αντί για τα τρυφερά κολοκυθάκια!

Την συνταγή της γέμισης και την εκτέλεση δεν την ξαναγράφω, θα δείτε την πρωτότυπη εδώ.

Θα σας πω μόνο πως έκανα τα φρέσκα λαζάνια!
Με 250γρ αλεύρι σκληρό, 1/2 ποτήρι περίπου νερό και ελάχιστο αλάτι έφτιαξα μια ζύμη. Έβαλα το αλεύρι σε λοφάκι πάνω στον πάγκο. Έκανα στην κορυφή μια λακκούβα, όπου έριξα σιγά σιγά το νερό (όχι όλο μαζί). Ανακάτεψα κυκλικά να ενσωματωθούν τα υλικά και να ετοιμάσω μια ζύμη που δεν κολλά στα χέρια. Ζύμωσα καλά την ζύμη έχοντας πασπαλίσει με λίγο αλεύρι τον πάγκο, σταθερά για κανένα εικοσάλεπτο!
Έκανα την ζύμη μια μπάλα με την άφησα στο ψυγείο να ξεκουραστεί τουλάχιστον 1/2 ώρα τυλιγμένη σε μια πετσέτα.
Αφού ετοίμασα την γέμιση των λαζανιών, όπως γράφει η Αλεξάνδρα στην συνταγή της, έβγαλα την ζύμη από το ψυγείο. Μόλις πήρε θερμοκρασία δωματίου ζύμωσα λίγο την ζύμη να γίνει ελαστική και την χώρισα σε 2 κομμάτια.
Για να ανοίξω το φύλλο χρησιμοποίησα την γνωστή μηχανή για σπιτική πάστα. Πέρασα διαδοχικά τα κομμάτια της ζύμης, ανάμεσα στα ρολά της μηχανής (που της είχα ρίξει λίγο αλεύρι, για να μη κολλά η ζύμη πάνω της), ρυθμίζοντας κατάλληλα, σύμφωνα με τις οδηγίες της μηχανής! Κάθε κομμάτι ζύμης το πατάω στον πάγκο να γίνει κάπως επίπεδο και στην συνέχεια το περνώ ανάμεσα στους κυλίνδρους της μηχανής, γυρίζοντας την μανιβέλα. Η μηχανή έχει 9 ρυθμίσεις, με διαφορετική θέση- πλάτος μεταξύ των κυλίνδρων της. Πέρασα το ζυμάρι 5 φορές από τη θέση 1 (την φαρδύτερη), ώστε να πάρει κανονικό σχήμα. Μετά άλλαξα κλιμακωτά την ρύθμιση και ξαναπέρασα το φύλλο άλλες 2 από κάθε μια από τις υπόλοιπες ρυθμίσεις. Στην θέση 7 κατάφερα να φτάσω στο πάχος του φύλλου που επιθυμούσα. Όχι υπερβολικά λεπτό, για να σταθεί ανάμεσα στην γέμιση της κολοκύθας. Με τον τρόπο αυτό είχα με κάθε κομμάτι ζύμης ένα φύλλο αρκετά λεπτό, ελαστικό, πλάτους 12 εκατοστών και μήκους 30 εκατοστών περίπου.
Έκοψα το φύλλο σε κομμάτια και το έστρωσα στο πυρέξ, το ένα δίπλα στο άλλο, ώστε να το καλύψουν σε στρώσεις! Ακριβώς όπως έκανε η Αλεξάνδρα με τα έτοιμα λαζάνια!

Φωτογραφίες όταν έφτιαχνα το φύλλο δεν έβγαλα, για να μην κάνω την μηχανή αγνώριστη, πασπαλισμένη με αλεύρι και για να μη σας απογοητεύσω δείχνοντας πόσο άνω κάτω γίνεται η κουζίνα με τα αλεύρια... Σε όλα τα άλλα ακολούθησα την αρχική συνταγή! Το αποτέλεσμα ήταν υπέροχο! Σας συνιστώ να δοκιμάσετε αυτά τα λαζάνια! Είναι υπέροχα!

Βέβαια οι αναποδιές δεν σταμάτησαν στα ψώνια... Ο Γ. μου τηλεφώνησε τελευταία στιγμή ότι δεν θα έτρωγε σπίτι, γιατί θα γευματίσει με κάποιον συνεργάτη του... Έτσι έχουμε ένα πυρέξ φαγητό να δούμε αν τρώγεται την επομένη μέρα ...

Hugh Masekela

Ο καλύτερος τρόπος για να καταλάβεις μια κοινωνία, είναι να γνωρίσεις την τέχνη της. Στην Ν. Αφρική η τέχνη που δίνει περισσότερο αυτή την δυνατότητα, νομίζω πως είναι η μουσική! Στο θέατρο του Monte Casino , την Παρασκευή 9.7.2010 είχα την ευκαιρία να ακούσω έναν μεγάλο Νότιο Αφρικανό μουσικό, συνθέτη, τρομπετίστα και τραγουδιστή Hugh Masekela. Γενικά η εμπειρία από την συναυλία ήταν ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα! Η φωτογραφία αυτή, όπως και η επόμενη, είναι από το Monte Casino, που βρίσκεται βόρεια από το Γιοχάνεσμπουργκ Είναι ένα θεματικό πάρκο (σε εσωτερικό κυρίως χώρο) που αναπαριστά μια Ιταλική πόλη της Τοσκάνης. Είναι χώρος αναψυχής με μαγαζιά, εστιατόρια, μπαρ, ξενοδοχεία, 2 θέατρα, κήπους, πλατείες, χώρους στάθμευσης και, ας μη το ξεχάσω, casino.

Το κοινό της συναυλίας ήταν κυρίως νέοι και νέες μαύροι. Έφτασαν καθυστερημένοι, χαρούμενοι, ντυμένοι πολύχρωμα, κάνοντας φασαρία και από την ώρα που μπήκαν, ενώ σχεδόν είχε αρχίσει η μουσική, δεν έπαψαν να μιλούν, να συμμετέχουν τραγουδώντας δυνατά, χορεύοντας όρθιοι στις θέσεις τους ή στους διαδρόμους του θεάτρου, κάνοντας αστεία με τους μουσικούς, δίνοντας «παραγγελιές» για τα αγαπημένα τους τραγούδια! Στην αρχή ξαφνιάστηκα και ενοχλήθηκα από την συμπεριφορά τους. Βλέπετε είμαι συνηθισμένη να ακούω τζαζ σε απόλυτη ησυχία, σαν ελάχιστο δείγμα σεβασμού στους δημιουργούς εκτελεστές μουσικούς! Σύντομα όμως κατάλαβα την φρεσκάδα και την συμμετοχή του κοινού στο ρυθμό και την μουσική! Και επιπλέον η τζαζ στην Ν Αφρική δεν έχει μεγάλη σχέση με την Ευρωπαϊκή ή την Αμερικάνικη τζαζ, που έχω συνηθίσει να ακούω. Έχει πολλά στοιχεία από Mbaqanga (Ζούλου τζαζ μουσική που αναπτύχθηκε στα γκέτο της Ν Αφρικής), jazz/funk, swing κλπ. Άλλωστε ο Masekela για τους Αφρικανούς δεν είναι απλά ένας εξαιρετικός μουσικός, είναι ένας στρατευμένος καλλιτέχνης. Αποτελεί σύμβολο μιας περιόδου, ενός αγώνα, μιας νέας εποχής.

Ο Masekela γεννήθηκε το 1939 σε μια μικρή πόλη της επαρχίας Mpumalanga, στην οποία κύρια δραστηριότητα είναι η εξόρυξη άνθρακα… Είχε ταλέντο στην μουσική από μικρό παιδί έπαιζε πιάνο. Όταν έγινε 14 χρονών ο εφημέριος της περιοχής του χάρισε μια τρομπέτα και τον σύστησε σε μουσικούς για να του μάθουν τα βασικά! Δούλεψε σκληρά και διακρίθηκε σαν συνθέτης και ερμηνευτής! Από το 1954, Masekela γράφει και παίζει μουσική που αντανακλά τις βιωματικές του εμπειρίες. Το 1959 ο Masekela με τους Abdullah Ibrahim, Kippie Moekesti, Makhaya Ntshoko , Johnny Gertze σχημάτισαν το πρώτο νοτιοαφρικανικό τζαζ συγκρότημα. Έδωσαν αρκετές παραστάσεις, που σταμάτησαν απότομα, γιατί η τότε Κυβέρνηση της χώρας απαγόρευσε τις συγκεντρώσεις… Το 1960, έλαβε μέρος σε εκστρατείες κατά του απαρτχάιντ και αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την χώρα του και να καταφύγει στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου σπούδασε κλασική τρομπέτα (1960 με 64). Έκανε πολλές συναυλίες στην Αμερική και την Ευρώπη. Χαρακτηριστικός είναι ο τίτλος του τραγουδιού που έγραψε το ‘72 «Home Is Where the Music Is». Την δεκαετία του 80 γύρισε στην Αφρική με ανανεωμένο το ενδιαφέρον του για τις ρίζες του. Το ενδιαφέρον του αυτό τον οδήγησε να συνεργαστεί με μουσικούς της δυτικής και κεντρικής Αφρικής, και, τέλος, να επανασυνδεθεί με μουσικούς της Νότιας Αφρικής. Έγραψε ένα τραγούδι με τίτλο "Bring Him Back Home", που αποτελούσε έκφραση της λαϊκής απαίτησης για απελευθέρωση του Μαντέλα, το τραγούδι αυτό έγινε ύμνος του αγώνα κατά του απαρτχάιντ. Το τραγούδι του "Soweto Blues", τραγουδήθηκε από την πρώην σύζυγό του, Miriam Makeba και αναφέρεται στο μακελειό των ταραχών στο Soweto, το 1976.

Μετά την πτώση του καθεστώτος του απαρτχάιντ, ο Masekela επέστρεψε στη Νότια Αφρική, όπου ζει και εργάζεται. Η αγωνία, η φτώχεια, ο ρατσισμός, η σύγκρουση, η εκμετάλλευση από την κυβέρνηση του απαρτχάιντ της Νότιας Αφρικής ενέπνευσαν και επηρέασαν την μουσική του δημιουργία. Διαμαρτυρήθηκε με την μουσική του για το απαρτχάιντ, τη δουλεία , τη φτώχεια και τις κακουχίες που ζούσαν και ζουν οι Αφρικανοί. Αυτή η έκφραση έχει μεγάλη απήχηση σε ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού, που δεν ξεχνά τι συνέβη στο παρελθόν, αλλά και σε εκείνο που συνεχίζει να υποφέρει από την φτώχεια. Ο Hugh Masekela συνεχίζει με νέους δίσκους και κυρίως συναυλίες, να κάνει γνωστή την μουσική του σκορπώντας το μήνυμα του μουσικού της ειρήνης, της αρμονίας και της ενότητας σε ολόκληρο τον κόσμο. Το τραγούδι του που ακολουθεί είναι το Coal Train και αναφέρεται τα τραίνα που μετακινούν φτωχούς εργάτες από όλην Αφρική για να δουλέψουν στα ορυχεία της Ν Αφρικής, μέτρα (ή και χιλιόμετρα) κάτω από την γη για ένα κομμάτι ψωμί .

Ακούστε τον...

Δεν είναι τυχαίο που έβαλα στην ίδια ανάρτηση το θεματικό πάρκο, casino που έχει απομίμηση Ευρώπης, τζόγο, κιτς, αναψυχή και τέχνη ... Έτσι ανακατεμένα είναι όλα!

Port Alfred, μια πόλη στον Ινδικό Ωκεανό.

Το Port Alfred είναι μια μικρή παραθαλάσσια πόλη στις εκβολές του ποταμού Kowie , στην επαρχία Eastern Cape της Νότιας Αφρικής. Ο Kowie είναι πλωτός για 28 περίπου χιλιόμετρα από την ακτή. Το Port Alfred ιδρύθηκε από τους Άγγλους το 1820 και ήταν ένα ψαροχώρι. Σήμερα έχει μεγαλώσει, έχει περίπου 20.000 κατοίκους. Είναι ένα λιμάνι για γιοτ, με τεχνητά νησιά και κανάλια. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι παράδεισος για τους ιδιοκτήτες σκαφών, οι οποίοι από εδώ μπορούν να κινηθούν με μεγάλη ευκολία είτε στη θάλασσα, είτε στον ποταμό.

Χαρακτηριστικό του Port Alfred είναι ένα συγκρότημα κατοικιών, που είναι κτισμένο στα τεχνητά κανάλια. Τα σπίτια του έχουν πρόσβαση τόσο από τον δρόμο όσο και από το δίκτυο των καναλιών, που ανοίγονται στην θάλασσα και στον ποταμό.

Η περιοχή έχει ήπιο κλίμα. Το καλό κλίμα την κάνει ιδιαίτερα δημοφιλή για παραθερισμό , τουρισμό, αλλά και για μόνιμη κατοικία συνταξιούχων. Πολύ κοντά στον οικισμό βρίσκεται μια από τις ωραιότερες παραλίες της Νότιας Αφρικής. Η παραλία που βλέπετε στην πρώτη φωτογραφία.

Η θερμοκρασία του νερού στις παραλίες, λένε ότι, κυμαίνεται από 18 μέχρι και 24 βαθμούς. Και αυτό δίνει δυνατότητα για θαλάσσια σπορ.

Στον Ατλαντικό Ωκεανό οι θερμοκρασίες του νερού είναι εξαιρετικά χαμηλές και δεν είναι ευχάριστο να κολυμπήσεις. Εγώ τουλάχιστον ούτε τα πόδια μου δεν ήθελα να βρέξω! Όσοι κολυμπούν, ακόμα και το κατακαλόκαιρο φορούν στολές καταδύσεων. Ο Ινδικός όμως είναι πιο ζεστός!

Συγκεντρώνονται λοιπόν στο Port Alfred για να κάνουν σερφ, καταδύσεις, κωπηλασία στο ποτάμι, ψάρεμα, κολύμπι ή και θαλάσσιο σκι. Εκτός από τα θαλάσσια σπορ υπάρχουν ωραίες φυσικές διαδρομές για περπάτημα κοντά στο ποτάμι. Το Port Alfred μπορεί να υπερηφανεύεται για ένα εξαιρετικό γήπεδο γκολφ που λειτουργεί στην περιοχή, το οποίο ανήκει στην πρώτη δεκάδα της χώρας. Στην ευρύτερη περιοχή υπάρχουν κτήματα, στα οποία καλλιεργούνται ανανάδες. Δεν είχα ξαναδεί φυτό ανανά και μου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση!

Περάσαμε από το Port Alfred κάνοντας την διαδρομή από το Port Elizabeth για το East London και μείναμε δυο βράδια. Θα ήθελα πολύ να ξαναβρεθώ εκεί καλοκαίρι, για να κολυμπήσω στον ωκεανό και να θαυμάσω κοχύλια!

What does JHB look like at night?

Θα ήθελα να σας δείξω μια καταπληκτική φωτογραφία του James Nachtwey, που δημοσιεύτηκε στο National Geographic! Έχει τον τίτλο "What does JHB look like at night?" Φωτισμένο σε πρώτο πλάνο είναι το γήπεδο Soccer City και στο βάθος το κέντρο του Γιοχάνεσμπουργκ! Ανοίξτε την και θαυμάστε!

World Cup συνέχεια

Στην Ν Αφρική η γιορτή για το World Cup 2010 συνεχίζεται! Παρόλο που οι οπαδοί των ομάδων που χάνουν, φεύγουν φορτωμένοι με βουβουζέλες, μακαράμπα και άλλα αναμνηστικά των αγώνων, το ενδιαφέρον των φιλάθλων "κορυφώνεται"! Θα ήθελαν πολύ να διακριθεί μια ομάδα από την Αφρική! Για τον λόγο αυτό όλων τα μάτια είναι στραμμένα στην μόνη Αφρικανική ομάδα που συνεχίζει να παίζει, την Γκάνα! Μου έχει κάνει εντύπωση ότι στο Παγκόσμιο Κύπελλο 2010 δεν προβάλουν τόσο την Ν Αφρική, όσο ολόκληρη την Αφρική! Το ποδόσφαιρο είναι περισσότερο υπόθεση των Μαύρων και ο γεωγραφικός χώρος τους είναι η Αφρική! Οι Λευκοί προτιμούν στην πλειοψηφία τους να παίζουν Rugby ή cricket. Για τον στολισμό των διαφόρων χώρων, δρόμων κλπ χρησιμοποιούνται οι σημαίες των κρατών που συμμετέχουν στους αγώνες! Στα αυτοκίνητα βάζουν σημαίες που ανεμίζουν σε μικρούς ιστούς, αλλά και σημαιάκια που "ντύνουν" τους εξωτερικούς καθρέφτες ή το πορτάκι του δοχείου της βενζίνης! Συχνά οι σημαίες είναι 2 ή και περισσότερες: η σημαία της Ν Αφρικής και η σημαία της χώρας της ομάδας που υποστηρίζουν (ή της χώρας που κατάγονται)
Συνεχίζω την ανάρτηση φωτογραφιών από το Παγκόσμιο Κύπελλο 2010!
Οι τρεις πρώτες είναι από τον αγώνα Αργεντινής - Ελλάδας στο Polokwane (πρώην Pietersburg).

Ενώ οι επόμενες δυο είναι από το εντυπωσιακό Soccer City στο Joburg στο οποίο θα γίνει ο τελικός αγώνας του World Cup 2010 σε λίγες μέρες.

Όπου και να βρεθεί κανείς στην Ν Αφρική ακούει την Shakira να ερμηνεύει με την συνοδεία της Ν Αφρικάνικης μπάντας Freshlyground το τραγούδι «Waka Waka» (This Time for Africa). Το τραγούδι αυτό ακούστηκε στην διάρκεια της επίσημης τελετής έναρξης των αγώνων και έχει γίνει μεγάλο σουξέ! Πρόθεση των συντελεστών είναι το τραγούδι να εμπνεύσει τους ανθρώπους σε όλο τον κόσμο για να γιορτάσουν την συγκέντρωση των εθνών για το Παγκόσμιο Κύπελλο, στον τόπο όπου όλα ξεκίνησαν: Την Αφρική! Στηρίζεται σε ένα παραδοσιακό τραγούδι από το Καμερούν στην pop εκδοχή του. Έχει γίνει κάποια κριτική γιατί να επιλεγεί η Shakira για να το τραγουδήσει και όχι κάποιος Αφρικανός καλλιτέχνης. Όπως επίσης έχει αμφισβητηθεί η καλλιτεχνική του αξία (χαρακτηρίστηκε σαν pop σκουπίδι)… Άλλοι πάλι λένε ότι πρόκειται για ένα τραγούδι γεμάτο ενέργεια και δυναμισμό! Εμένα μου αρέσει! Ακούστε το!
Και να μη το ξεχάσω: Καλό μήνα να έχουμε!