Κοάλα και άλλοι Δαίμονες...

Ήταν δυνατόν να είμαι στην Αυστραλία και να μη πάω να δω Κοάλα? Ήταν δύσκολο να τα βρω ελεύθερα. Τα είδα και τα φωτογράφησα σε ένα κέντρο για Κοάλα, στο Μπρισμπέιν!

Τα κοάλα είναι δενδρόβια φυτοφάγα μαρσιποφόρα. Ζουν στην Ανατολική και Νότια Αυστραλία. Τρέφονται με φύλλα ευκαλύπτων, που έχουν μικρή περιεκτικότητα σε πρωτεΐνες. Ίσως αυτός είναι ο λόγος που είναι αρκετά νωθρά. Κοιμούνται 16-18 ώρες την ημέρα! Τρων κατά μέσο όρο μισό κιλό φύλλα το εικοσιτετράωρο.

Τα κοάλα είναι από τα λίγα θηλαστικά που έχουν δακτυλικά αποτυπώματα. Λένε ότι τα δακτυλικά τους αποτυπώματα είναι παρόμοια με τα ανθρώπινα αποτυπώματα και μόνο με ηλεκτρικό μικροσκόπιο, μπορεί κανείς να τα ξεχωρίσει!

Η γούνα τους είναι πολύ πυκνή και τα αυτάκια τους πολύ χαριτωμένα. Έχουν πολύ δυνατά, μακριά και γαμψά νύχια, που τους είναι απαραίτητα για να στερεώνονται στους ευκαλύπτους όπου συνήθως ζουν!

Γεννούνται ατελή (η κύηση διαρκεί 35 μέρες) και ολοκληρώνουν την ανάπτυξή τους στον μάρσιπο της μητέρας τους. Εκεί παραμένουν για 6 μήνες θηλάζοντας Στο διάστημα αυτό αναπτύσσεται η όραση, η ακοή και αποκτούν αυτιά και γούνα.

Για άλλους 6 μήνες παραμένουν κοντά στην μητέρα τους στο μάρσιπο ή στην πλάτη της και τρέφονται με γάλα και αρχίζουν σταδιακά να τρέφονται με φύλλα.

Αφού περάσουν τους 12 μήνες απομακρύνονται από την μητέρα τους. Ιδιαίτερα τα θηλυκά! Τα αρσενικά παραμένουν στην περιοχή που ζει η μαμά τους για άλλα 2-3 χρόνια...

Τα κοάλα είναι πλέον προστατευόμενο είδος στην Αυστραλία. Απαγορεύεται ακόμα και να τα έχει κανείς σαν κατοικίδιο στο σπίτι του.

Στις αρχές του 20ου αιώνα κόντεψαν να τα εξαφανίσουν. Τα κυνηγούσαν για την γούνα τους! Ευτυχώς υπήρξε γενική κατακραυγή και σταμάτησε η εξόντωσή τους!

Σήμερα γίνεται μεγάλη καμπάνια για την σωτηρία τους και συγκεντρώνονται χρήματα για την έρευνα για την αντιμετώπιση ασθενειών που τα αποδεκατίζουν.

Δυστυχώς, πολλά από αυτά σκοτώνονται σε τροχαία ατυχήματα κατά τις μετακινήσεις τους για να βρουν φαΐ.

Η κλιματική αλλαγή προκαλεί δυσμενείς συνθήκες για την επιβίωσή τους.

Στις πυρκαγιές που καταστρέφουν τα δάση της Αυστραλίας τα καλοκαίρια χάνονται πολλά από αυτά.

Στο πάρκο που τα είδα, μπορούσες να πληρώσεις, να πάρεις ένα κοάλα αγκαλιά και να φωτογραφηθείς μαζί του. Όσο και να ήθελα να το χαϊδέψω, νομίζω ότι πρέπει να αφήνουμε τα άγρια ζώα στην ησυχία τους!

Το ζωάκι στην παρακάτω φωτογραφία, δεν είναι κουτάβι σκυλιού. Είναι Δαίμων της Τασμανίας! Το μεγαλύτερο σαρκοφάγο μαρσιποφόρο της Αυστραλίας. Κανονικά τα ζώα αυτά ζουν μόνο στην Τασμανία. Τα τελευταία χρόνια στους Δαίμονες παρουσιάζεται μια αρρώστια (όγκος στο πρόσωπο) που ευθύνεται για τον αποδεκατισμό του πληθυσμού τους. Μετέφεραν λοιπόν μερικά ζώα σε άλλες περιοχές της Αυστραλίας σε ζωολογικούς κήπους, για να τα προφυλάξουν σε περίπτωση που εξαφανιστούν στην Τασμανία.

Σε μια μελέτη που έγινε, παρατηρήθηκε ότι το δάγκωμα του δαίμονα σε σχέση με το μέγεθος του σώματος του είναι το ισχυρότερο δάγκωμα από εκείνου οποιοδήποτε άλλου θηλαστικού. Φαντάζεστε ότι, σε σχέση με το βάρος του σώματος του, ο δαίμονας έχει ισχυρότερο δάγκωμα από μια τίγρη! Το σκίτσο του δεν του μοιάζει, όπως κοιμάται έγκλειστος στο κλουβί του... Έχει όμως πλάκα!