Τρίτη 28 Ιουνίου 2011

Αυτή τη φορά με λόγια.

Τόσο καιρό έχω βουβαθεί με όσα συμβαίνουν. Μου είναι αδύνατο να συνεχίσω να δημοσιεύω συνταγές, ή να σας περιγράφω εμπειρίες μου από την Αφρική, σαν να μη τρέχει τίποτα. Διαβάζω και παρακολουθώ από μακριά τα γεγονότα στην χώρα μας, άκεφη και τρομαγμένη.  Προφανώς η ζωή συνεχίζεται, προφανώς όλοι προσπαθούμε να βρούμε διέξοδο από τα καθημερινά μας προβλήματα... Για να ξεφύγω και κάπως να εκφραστώ, σας δείχνω κάποιες από τις φωτογραφίες μου και μετά σιωπώ. Σήμερα θα αλλάξω στάση. Θα γράψω τις σκέψεις μου που ίσως είναι χιλιοειπωμένες από πιο ταλαντούχους και ειδικούς.

Μήνες τώρα από μακριά βλέπω την Ελλάδα σε μια βαθιά οικονομική, πολιτική και κοινωνική κρίση. Μοιρολατρικά παρακολουθώ την επερχόμενη καταστροφή ή, αν θέλετε, την σωτηρία, χωρίς να μπορώ να ξεχωρίσω ποιο από τα δυο θα συμβεί.

Δεν ξέρω τι να παρακαλάω να κάνουμε ή να αποφύγουμε, την υπογραφή του Μνημονίου ή την απόρριψη του, δεν ξέρω ποιες είναι οι ευθύνες που μου αναλογούν, δεν ξέρω ποιο είναι το καθήκον μου, έχω χάσει τους στόχους μου. Δεν πιστεύω σε μαγικές λύσεις. Δεν διακρίνω τους καλούς από τους κακούς. Δεν μου είναι σαφές πώς θα γίνει το θαύμα της ανάπτυξης σε ένα χρεωκοπημένο και διεφθαρμένο κράτος  και μια κοινωνία αποδιοργανωμένη σε κατάσταση πανικού.

Πώς είναι δυνατόν να παρακαλέσω να σταματήσουμε τον υπέρογκο δανεισμό και να κάνει στάση πληρωμών το κράτος σε λίγες μέρες, με ότι συνέπειες θα έχει αυτό σε όλους μας... Πώς να χαρώ αν θα πάρουμε ένα δάνειο, που για να το ξεπληρώσουμε, θα πρέπει να βασανίζονται και τα δισέγγονα μας...

Χρειάζεται να γίνει ανάπτυξη... Για να γίνει ανάπτυξη χρειάζεται σταθερότητα, όραμα, στοχοθεσία, αφοσίωση, κοινωνική συναίνεση, ικανότητα προσαρμογής στις νέες συνθήκες, διάθεση αναγέννησης μέσα από κάθαρση, συνείδηση της υπάρχουσας κρίσιμης  κατάστασης.

Αντί γιαυτό βλέπω καθημερινά τις αξίες μου να υποχωρούν. Η διαφθορά φαίνεται ότι είχε απλωθεί παντού στους Κεντρικούς Θεσμούς: στην Πολιτική, την Δικαιοσύνη, την Δημόσια Διοίκηση, την Εκκλησία, την Υγεία, την Παιδεία, τον Αθλητισμό, παντού! Από πού να αρχίσεις  για να φτάσεις σε κάποια κάθαρση? Είναι αποκαρδιωτικό. Όλα δείχνουν αδυναμία και κούραση, πριν αρχίσει καν μια προσπάθεια βελτίωσης. Το κοινωνικό κράτος είναι το πρώτο που τείνει να εξαφανιστεί. Ποιος νοιάζεται τέτοιες ώρες...

Όλοι εμφανίζουμε έναν φόβο που  πηγάζει από τη κατανόηση  του εύθραυστου της ευμάρειας που ζήσαμε. Από την εμπειρία μιας καταναλωτικής- κοινωνικής υποβάθμισης, ή από την αγωνία ενός πιθανού «ξεπεσμού» σύμφωνα με όσα τα ΜΜΕ μας προβάλουν. Προσωπικά πιστεύω ότι το χειρότερο από όλα που μας απειλούν (ή μας έχουν βρει) είναι η ανεργία. Η οικονομική δυσπραγία αντιμετωπίζεται. Γιαυτό, αν πίστευα σε ένα αποτελεσματικό Κράτος, η δυσβάσταχτη φορολόγηση θα μου φαινόταν δίκαιη στο σημείο που έχουμε φτάσει.  Αρκεί να αφορούσε όλους και ιδιαίτερα αυτούς που μπορούν.

Και τι γίνεται με τους νέους, που πάντα ήταν η ελπίδα μου?  Οι περισσότεροι είναι άνεργοι ή απλήρωτοι. Τους στηρίζει  λένε η οικογένεια. Μια νοσηρή εξάρτηση και αλληλοκαταπίεση.  Οι νέοι δεν μπορούν να  αυτονομηθούν  από τους γονείς και οι  γονείς  παρατείνουν την «προστασίας» τους,  ενώ τους έχουν υποθηκεύσει  το μέλλον, με την έλλειψη της σύνεσης που χαρακτήρισε την συμπεριφορά τους/μας τα τελευταία χρόνια.

Ίσως πιάνοντας τον πάτο, οι υγιείς δυνάμεις της κοινωνίας μας μπορέσουν να ανασυγκροτηθούν!
Θαύματα δεν μπορούν να γίνουν. Χρειάζεται δουλειά και χρόνος, γιατί ένα είναι σίγουρο πως πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι βρισκόμαστε στην αρχή μια πολυετούς προσπάθειας και απέχουμε από το τέλος. Θα τα καταφέρουμε?
Η Ιστορία λέει ότι μπορούμε! Ας το παλέψουμε!

16 σχόλια:

  1. Δεν διακρίνω τους καλούς από τους κακούς. Nomizo auto ta leei poli ksekathara ola :( :( de mporoyme na doume poios ontos thelei pleon to kalo tis xoras...

    Lonely

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αχ αυτοί οι άνεργοι και η αλληλεξάρτηση γονιών παιδιών.
    Πάντα στην Ελληνική οικογένεια ήταν κοντά ο ένας στον άλλο αλλά τώρα πια αυτά θεωρούνται ξεπερασμένα από τους νέους που νοιώθουν εγκλωβισμένοι σε ένα ασφυκτικό κλοιό.
    Για το ποιος φταίει όμως τι μπορούμε να τους πούμε πως φταίμε όλοι;; ότι υπάρχουν κακοί;;ή τι να τους πεις για το αύριο όταν κι εμείς αμφιβάλουμε για αυτό το αύριο!!
    Το μόνο που μου μένει εμένα προσωπικά είναι η ελπίδα που πάντα πεθαίνει τελευταία.
    Καλό σου απόγευμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλή μου Αγγελική, διάβαζα το ποστ σου και κουνούσα το κεφάλι μου όλη την ώρα, ως ένδειξη ότι συμφωνώ απόλυτα με τα όσα γράφεις...
    Τι να πω, η κατάσταση είναι απερίγραπτα άσχημη... κάθε μέρα βιώνουμε τόσα πολλά και αρνητικά συναισθήματα... αδικία, άγχος, αβεβαιότητα, αγανάκτηση, οργή... και το χειρότερο; χωρίς να είναι καν ευθύνη ή επιλογή μας... ο κόσμος έχει σταματήσει να χαμογελά, αγαπημένα πρόσωπα μένουν χωρίς δουλειά με ότι αυτό συνεπάγεται, η σύνταξη της μαμάς μου ολοένα και μικραίνει, οι τραμπουκισμοί στον εργασιακό χώρο δίνουν και παίρνουν... και πολύ φοβάμαι ότι τα χειρότερα δεν έχουν έρθει ακόμα... δεν ξέρω ούτε τι πρέπει να κάνω ως πολίτης αυτής της χώρας ούτε αν μπορώ να κάνω κάτι, γιατί προς το παρόν όπως μας παίζουν χορεύουμε... μέσα σ' όλα έχουμε και έναν έμφυτο ωχαδερφισμό, καθώς και μια τάση να αντιμετωπίζουμε παθητικά τις καταστάσεις με μια στάση περισσότερο θεωρητική...
    το πιστεύω αλήθεια ότι αν δεν είχα την άδεια μητρότητας και δεν ήμουν σπίτι με την μπουμπού θα είχα πάθει κάτι από το άγχος μου... ένα χαμόγελό της μου δίνει τόση δύναμη και κουράγιο όσο ποτέ δεν φανταζόμουν ότι έχω... η αθωότητα στο πρόσωπό της, η καλοσύνη στο βλέμμα της, η απλότητα με την οποία βλέπει τον κόσμο γύρω της, όλα αυτά μου υπενθυμίζουν ότι παρά τις δυσκολίες που βιώνουμε τώρα η ζωή είναι όμορφη... και ότι ο άνθρωπος δε χρειάζεται όλες αυτές τις ψεύτικες ανάγκες για να είναι ευτυχισμένος...
    οπότε για την ώρα κάνω απλά το καλύτερο που μπορώ κι ελπίζω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ξανθή μου, άλλο οικογενειακοί δεσμοί και άλλο τούτο που μας έχει βρει..
    Νομίζω ότι τα παιδιά καταλαβαίνουν καλύτερα από μας τι γίνεται...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ερμιόνη μου αυτό που σε προτρέπω να κάνεις είναι να απολαύσεις κάθε στιγμή την υπέροχη φάση που ζεις με την μικρούλα σου! Αποτύπωσε τα χαμόγελά της και φώτισε και μας με την χαρά σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Καλησπέρα!Δυστυχώς η κατάσταση είναι τραγική, απερίγραπτα άθλια κι εμείς οργισμένοι αλλά και παρατηρητές των όσων συμβαίνουν, των όσων μας εμπαίζουν. Η οικονομική εξαθλίωση του καθημερινού ανθρώπου που ζούσε και ζει μακριά από τα χρηματιστήρια και τις κερδοσκοπίες συνεχίζεται. Και το χειρότερο δεν είναι η οικονομική εξαθλίωση που εν μέρει οφείλεται στην υπέρογκη αύξηση του εικονικού χρήματος έναντι του πραγματικού αλλά η γενικευμένη κατάθλιψη εξ αιτίας της συρρίκνωσης αν όχι κατάρρευσης των αξιών, των κοινωνικών κεκτημένων, των προσωπικών σχέσεων που δοκιμάζονται στον βωμό όλων των παραπάνω προβλημάτων. Το σύμπαν του καθημερινού ανθρώπου διαλύεται υπέρ της σωτηρίας αλλά και της κερδοσκοπίας των τραπεζών και των εκλεκτών τους.
    Απίστευτες καταστάσεις! Ευτυχώς που υπάρχουν ακόμη κάποιοι που προσπαθούν που προσπαθούν να διατηρήσουν ζωντανά τα κοινωνικά αντανακλαστικά και να αντιδράσουν.
    Όσο υπάρχει το μνημόνιο... ο διαρκής δανεισμός είναι ένας φαύλος κύκλος που μας βυθίζει στην ύφεση, στο ξεπούλημα της Ελλάδας μας και στην κοινωνική αποσταθεροποίηση με άγνωστη κατάληξη!
    Προσωπικά, το μόνο που ελπίζω πια είναι η άσχημη αυτή φάση να "γεννήσει" όσο το δυνατόν συντομότερα μια νέα νοοτροπία και για τους διεφθαρμένους κυβερνώντες όσο και για τους πολίτες-πελάτες που είχαν επιδοθεί στο ασύστολο κυνήγι του εύκολου κέρδους, των επιδοτήσεων, του ωχαδερφισμού και του προσωπικού κέρδους εις βάρος των αξιών.
    Το πότε θα συμβεί αυτό... είναι ένα άλλο ζήτημα αλλά συμφωνώ απόλυτα με την Ερμιόνη ότι η ζωή είναι πολύ όμορφη αλλά και σύντομη για να ασχολούμαστε μόνον με ψεύτικες ανάγκες και όχι με το μέλλον των παιδιών μας που υπονομεύεται αυτή την περίοδο.
    Λύσεις υπάρχουν αλλά... δεν τις θέλουν οι λίγοι που υπερισχύουν προς το παρόν, ελπίζω.
    Αυτό που εγώ κάνω προς το παρόν είναι να προσπαθώ να βάλω το λιθαράκι μου προς τη σωστή κατεύθυνση, να διασώσω τη δουλειά μου όσο γίνεται (πόσοι γονείς θα στέλνουν τα παιδιά τους για Γαλλικά;)και να ξεφεύγω με το μπλογκ μου.
    Αγγελική, ίσως είναι καλύτερα που τα βλέπεις όλα αυτά από μακριά... δεν ξέρω πια! Καλό απόγευμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολύ...
    Και στην χώρα του ήλιου, η δουλειά έχει γίνει κάτι σαν "αγαθό πολυτελείας" από την μια, ενώ από την άλλη πολλοί γύρω μας όλα τα προηγούμενα χρόνια την "απαξίωσαν" με τις συμπεριφορές και τις λογικές τους, βρήκαν τρόπους εύκολου και γρήγορου πλουτισμού οπότε και ο φαύβλος κύκλος δεν είχε πια ούτε αρχή ούτε τέλος!

    Ας κρατήσουμε όμως ένα φυτιλάκι ελπίδας μέσα μας. Κι' ας προσπαθήσουμε να το μεταλαμπαδεύσουμε στους νεώτερους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Tante Kiki πιστεύω ότι για να προκόψουμε και βγούμε από το αδιέξοδο που βρισκόμαστε, θα πρέπει να δουλέψουμε ομαδικά, αφήνοντας πίσω διχαστικούς διαχωρισμούς. Να διαμορφωθεί ένας κεντρικός κοινωνικός κορµός, διαταξικός, πλουραλιστικός στις αξίες και στις νοοτροπίες, που να προσανατολιστεί στην επίτευξη του στόχου: την ανάπτυξη (όχι μόνο την οικονομική βέβαια).

    Καλημέρα Πηνελόπη μου, όπως το λες! Συμφωνώ απόλυτα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Αγγελική μου,
    να παρατηρείς,να σκέφτεσαι,να αγανακτείς,να ελπίζεις...
    Μόνο αναγνωρίζοντας κανείς το λάθος μπορεί και να το διορθώσει...-:))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Αγγελικη μου τα πραγματα εδω στην πατριδα ειναι πολυ δυσκολα και θα ελεγα επισης και δυσοσμα.
    Λυσεις δεν υπαρχουν οσο δεν αναδεικνυονται πολιτικοι ανδρες με σθενος, οραμα και αποφασιστικοτητα να σηκωσουν το πολιτικο βαρος των σωστων και δικαιων αποφασεων.
    Ο λαος εχει ερθει αντιμετωπος με την εξαθλιωση, η ανεργια θεριζει τους νεους,η παιδεια εχει υποβαθμιστει οσο ποτε αλλοτε και οι πολιτικοι μας εξακολοθουν να μιλανε για τη σωτηρια της πατριδας.Ειναι ευκολο να το παιζεις πατριωτης αλλα ειναι δυσκολος να εισαι αληθινος και να δειχνεις αυταπαρνηση.
    Αν κατορθωσουμε να ευημερουν οι αριθμοι και να μην υπαρχουν πια ανθρωποι για πια σωτηρια μιλαμε τοτε;Αγγελικη μου δεν ελπιζω πια και ειμαι πολυ θυμωμενη,γιατι το πολιτικο συστημα οτι χρωμα κι αν εχει εφαρμοζει κοινες πρακτικες με στοχο προσωπικα οφελη.
    Ανησυχω πολυ και νοιαζομαι για τα παιδια μια και εγω εζησα μια ομορφη ζωη και παλευω ακομα οσο μπορω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Όσο κι αν θελουν να μας κανουν να απογοητευτουμε, εμεις το παλευουμε.

    Με νυχια και με δόντια και με χημικά στα μάτια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Το πρόβλημα δεν είναι απλά και μόνο οικονομικό,αυτό είναι το αποτέλεσμα.
    Τα αίτια της σημερινής κρίσης οφείλονται σε μια βαθιά αποσάρθρωση των ηθικών αξιών από τη μεταπολίτευση και μετά,σε μια νοοτροπία ελάσσονος προσπάθειας,νεποτισμού και ωχαδερφισμού.Διαφωνώ κάθετα με όλους εκείνους που θεωρουν για όλα υπεύθυνους τους πολιτικούς...οι ίδιοι τους ζητάγαν τα ρουσφέτια,τις προσλήψεις,τις πλασματικές συντάξεις κλπ κλπ κάποια στιγμή καλό θα ήταν να σταματήσουμε την άκρατη αυτή υποκρισία και να κοιταχτούμε στον καθρέφτη μπας κ αλλάξει τίποτα σε αυτόν τον τόπο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Tα είπες εξαιρετικά !!!
    Κι ο μεγαλύτερος φόβος πηγάζει νομίζω απ'το δυσδιάκριτο του σωστού και του λάθους ,όπως το είπες κι απ'την απογοήτευση απ'τις πρακτικές των πολιτικών που δείχνουν να συνεχίζουν τα ίδια πολιτικά παιχνίδια που μας έφεραν εδώ ανερυθρίαστα....
    Τρελλαίνομαι και απελπίζομαι όσο δεν ανιχνεύω την παραμικρή συντριβή στα πρόσωπά τους, και ούτε λόγος πια για υπέρβαση....
    Και στον αντίποδα πολλοί που προτίνουν δήθεν εύκολες λύσεις να παλαβώνουν τον κόσμο.
    Μόνη ελπίδα η πληθώρα πια ανθρώπων που νομίζω έχουν συναίσθηση και δεν ψάχνουν για την εύκολη αλλά για την κάπως δικαιότερη λύση .
    Ναι είμαστε στην αρχή και θέλει πολύ φώς ακόμα για να ξημερώσει....
    Οι συνετές φωνές σαν την δική σου απαραίτητες !!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Φιλτάτη, το ανεβάσαμε στο twitter Aπό τα καλύτερα ποστ προβληματισμού..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Αγαπημένοι μου φίλοι και φίλες σας ευχαριστώ που μοιραστήκατε τους προβληματισμούς σας μαζί μου!

    SpIrToKoYto δεν αρκεί να το κάνω μόνο εγώ! Για να διορθώσουμε το λάθος, πρέπει όλοι να σκεφτόμαστε, τι κάναμε, γιατί το κάναμε, τι θα κάνουμε από δω και πέρα και ποιους θα ψηφίσουμε...

    Γιάννα μου ο θυμός είναι κοινός για όλους μας! Πρέπει όμως να τον μετασχηματίσουμε σε κάτι που θα έχει αποτέλεσμα για το μέλλον μας. Δεν μπορούμε να λειτουργούμε μόνο συναισθηματικά...

    Coula συμφωνώ με αυτά που λες. Δεν πρέπει να είμαστε παθητικοί παρατηρητές των γεγονότων.

    Lost Gastronaut σίγουρα οι πολιτικοί είναι η εικόνα μας! Εμείς τους ψηφίσαμε και εμείς τους αφήσαμε (ή παροτρύναμε) να εξελιχθούν σε αυτό που γίνανε. Στην άσκηση κριτικής πρέπει να είμαστε ειλικρινείς! Όμως μας αρέσει να ακούμε ωραία λόγια και αισιόδοξα σενάρια!

    Ξωτικό μου φοβάμαι ότι η πληθώρα των ανθρώπων συνεχίζει να ψάχνει την εύκολη λύση... Ακόμα λατρεύουν τα παχιά λόγια. Διακαώς θέλουν να πληρώσει κάποιος άλλος! Να μη θιγούν. Να μη ματώσουν. Να σταθούν στο απυρόβλητο.

    Κατερίνα μου σε ευχαριστώ. Νομίζω ότι είμαστε όλοι προβληματισμένοι. Εδώ που φτάσαμε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή