Αυτή τη φορά με λόγια.

Τόσο καιρό έχω βουβαθεί με όσα συμβαίνουν. Μου είναι αδύνατο να συνεχίσω να δημοσιεύω συνταγές, ή να σας περιγράφω εμπειρίες μου από την Αφρική, σαν να μη τρέχει τίποτα. Διαβάζω και παρακολουθώ από μακριά τα γεγονότα στην χώρα μας, άκεφη και τρομαγμένη.  Προφανώς η ζωή συνεχίζεται, προφανώς όλοι προσπαθούμε να βρούμε διέξοδο από τα καθημερινά μας προβλήματα... Για να ξεφύγω και κάπως να εκφραστώ, σας δείχνω κάποιες από τις φωτογραφίες μου και μετά σιωπώ. Σήμερα θα αλλάξω στάση. Θα γράψω τις σκέψεις μου που ίσως είναι χιλιοειπωμένες από πιο ταλαντούχους και ειδικούς.

Μήνες τώρα από μακριά βλέπω την Ελλάδα σε μια βαθιά οικονομική, πολιτική και κοινωνική κρίση. Μοιρολατρικά παρακολουθώ την επερχόμενη καταστροφή ή, αν θέλετε, την σωτηρία, χωρίς να μπορώ να ξεχωρίσω ποιο από τα δυο θα συμβεί.

Δεν ξέρω τι να παρακαλάω να κάνουμε ή να αποφύγουμε, την υπογραφή του Μνημονίου ή την απόρριψη του, δεν ξέρω ποιες είναι οι ευθύνες που μου αναλογούν, δεν ξέρω ποιο είναι το καθήκον μου, έχω χάσει τους στόχους μου. Δεν πιστεύω σε μαγικές λύσεις. Δεν διακρίνω τους καλούς από τους κακούς. Δεν μου είναι σαφές πώς θα γίνει το θαύμα της ανάπτυξης σε ένα χρεωκοπημένο και διεφθαρμένο κράτος  και μια κοινωνία αποδιοργανωμένη σε κατάσταση πανικού.

Πώς είναι δυνατόν να παρακαλέσω να σταματήσουμε τον υπέρογκο δανεισμό και να κάνει στάση πληρωμών το κράτος σε λίγες μέρες, με ότι συνέπειες θα έχει αυτό σε όλους μας... Πώς να χαρώ αν θα πάρουμε ένα δάνειο, που για να το ξεπληρώσουμε, θα πρέπει να βασανίζονται και τα δισέγγονα μας...

Χρειάζεται να γίνει ανάπτυξη... Για να γίνει ανάπτυξη χρειάζεται σταθερότητα, όραμα, στοχοθεσία, αφοσίωση, κοινωνική συναίνεση, ικανότητα προσαρμογής στις νέες συνθήκες, διάθεση αναγέννησης μέσα από κάθαρση, συνείδηση της υπάρχουσας κρίσιμης  κατάστασης.

Αντί γιαυτό βλέπω καθημερινά τις αξίες μου να υποχωρούν. Η διαφθορά φαίνεται ότι είχε απλωθεί παντού στους Κεντρικούς Θεσμούς: στην Πολιτική, την Δικαιοσύνη, την Δημόσια Διοίκηση, την Εκκλησία, την Υγεία, την Παιδεία, τον Αθλητισμό, παντού! Από πού να αρχίσεις  για να φτάσεις σε κάποια κάθαρση? Είναι αποκαρδιωτικό. Όλα δείχνουν αδυναμία και κούραση, πριν αρχίσει καν μια προσπάθεια βελτίωσης. Το κοινωνικό κράτος είναι το πρώτο που τείνει να εξαφανιστεί. Ποιος νοιάζεται τέτοιες ώρες...

Όλοι εμφανίζουμε έναν φόβο που  πηγάζει από τη κατανόηση  του εύθραυστου της ευμάρειας που ζήσαμε. Από την εμπειρία μιας καταναλωτικής- κοινωνικής υποβάθμισης, ή από την αγωνία ενός πιθανού «ξεπεσμού» σύμφωνα με όσα τα ΜΜΕ μας προβάλουν. Προσωπικά πιστεύω ότι το χειρότερο από όλα που μας απειλούν (ή μας έχουν βρει) είναι η ανεργία. Η οικονομική δυσπραγία αντιμετωπίζεται. Γιαυτό, αν πίστευα σε ένα αποτελεσματικό Κράτος, η δυσβάσταχτη φορολόγηση θα μου φαινόταν δίκαιη στο σημείο που έχουμε φτάσει.  Αρκεί να αφορούσε όλους και ιδιαίτερα αυτούς που μπορούν.

Και τι γίνεται με τους νέους, που πάντα ήταν η ελπίδα μου?  Οι περισσότεροι είναι άνεργοι ή απλήρωτοι. Τους στηρίζει  λένε η οικογένεια. Μια νοσηρή εξάρτηση και αλληλοκαταπίεση.  Οι νέοι δεν μπορούν να  αυτονομηθούν  από τους γονείς και οι  γονείς  παρατείνουν την «προστασίας» τους,  ενώ τους έχουν υποθηκεύσει  το μέλλον, με την έλλειψη της σύνεσης που χαρακτήρισε την συμπεριφορά τους/μας τα τελευταία χρόνια.

Ίσως πιάνοντας τον πάτο, οι υγιείς δυνάμεις της κοινωνίας μας μπορέσουν να ανασυγκροτηθούν!

Θαύματα δεν μπορούν να γίνουν. Χρειάζεται δουλειά και χρόνος, γιατί ένα είναι σίγουρο πως πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι βρισκόμαστε στην αρχή μια πολυετούς προσπάθειας και απέχουμε από το τέλος. Θα τα καταφέρουμε?

Η Ιστορία λέει ότι μπορούμε! Ας το παλέψουμε!